Od dawna chciałem napisać tekst o homoseksualizmie. Moja potrzeba wynikała z buntu wobec złych emocji do drugiego człowieka. Złych emocji spowodowanych tym, że ten drugi człowiek jest odrobinę inny. Chciałem napisać, że najlepszym lekarstwem na te złe emocje jest przyjaciel lub członek rodziny. Wystarczy wyobrazić się, że homoseksualistą okazuje się być twoja córka, syn, siostra czy brat. Wystarczy wyobrazić sobie, że dalej jest to ta sama fantastyczna osoba, że śmieje się zbyt głośno, że płacze na filmach, że lubi piec ciastka, z tą tylko różnicą, że tworzy związek z kimś tej samej płci. Chciałem też zastanowić się, skąd się biorą takie złe emocje. Czy winna jest kultura, religia, czy prawdziwa jest teza, że najwięcej problemów z akceptacją mają ci, co skrywają swoją prawdziwą seksualność. Na zasadzie osoby na diecie „weźcie te ciasto ze stołu, bo mnie kusi i nie mogę wytrzymać”. Nic jednak takiego nie napisałem. Nie miałem do kogo tego pisać. Z minimalnymi wyjątkami nie ma w moim środowisku osób, które by miały średniowieczne zabobony. I tu nagle mnie olśniło.
Najnowsze komentarze
Pasja vs. Praca 
Musisz być zalogowany, aby dodać komentarz.