Minimalistyczne delicje

Idąc za radą czytelnika postanowiłem stworzyć miejsce z ciekawymi myślami o (nie) obciążaniu swojego życia ciężarem ogromnego bagażu. Proszę o wysyłanie minimalistycznych cytatów na mój mail (a.reclaw*gmail.com) lub w komentarzach poniżej. W komentarzach do dotychczasowych tekstów pojawiło się wiele  fragmentów książek, myśli, cytatów o radości życia z lekkim bagażem, będę to przeglądał i sukcesywnie dorzucał.  Na początek kilka:

No1. od Smoothie,  “Trzech panów w łódce (nie licząc psa)” Jerome K. Jerome

Iluż to ludzi, płynąc w ten rejs, niebezpiecznie przeciąża swoją łódź niedorzecznymi przedmiotami, które wydają się im niezbędnym warunkiem przyjemności i komfortu podróży, lecz w istocie są tylko zbędnym balastem.
Aż po wierzchołki masztów upychają biedny stateczek pięknymi strojami i wielkimi domami; niepotrzebną służbą i zgrają szykownych przyjaciół, którzy nie daliby za nich złamanego szeląga, choć sami nie są ani tyle warci; drogimi rozrywkami, które nikogo nie cieszą, ceregielami i modami, snobizmem i ostentacją, i wreszcie – och, najcięższy to, najbardziej szalony balast ze wszystkich! – obawą przed tym, co pomyśli sąsiad; zbytkami, które tylko zawadzają, rozrywkami, które nudzą, pustym przepychem, który jest jak dawnymi laty żelazna korona na głowie przestępcy, co wykrwawia i bólem przepełnia dźwigające ją skronie!
Wszystko to balast, człowiecze próżny – wszystko to balast! Wyrzuć go za burtę. Czyni on łódź tak ciężką, że niemal omdlewasz przy wiosłach. Czyni ją bezwładną i niebezpieczną w manewrowaniu, toteż ani na chwilę nie zaznasz ulgi od brzemienia troski i niepokoju, ani na chwilę nie pogrążysz się w rozmarzonej opieszałości – nie znajdziesz czasu, by spojrzeć, jak muskane wiatrem cienie falują na mieliźnie, jak promienie słońca mienią się połyskliwie pośród wodnych zmarszczek, jak wielkie drzewa nad brzegiem chylą głowy, by zobaczyć swą podobiznę; nie znajdziesz czasu, by spojrzeć na złocistozielone lasy, na lilie białe i żółte, na falowanie sitowia, na turzyce, na storczyki, na niebieskie niezapominajki.
Wyrzuć balast, człowiecze! Niech łódź twego żywota będzie lekka, załaduj na nią tylko to, czego naprawdę potrzebujesz – przytulny dom, proste przyjemności, paru przyjaciół godnych tego miana, osobę, którą kochasz i która ciebie kocha, kota, psa, zapas fajek, Pod dostatkiem żywności i pod dostatkiem ubrań oraz trochę więcej niż pod dostatkiem napoju; pragnienie jest bowiem rzeczą niebezpieczną.
Od razu się przekonasz, że łodzią łatwiej się steruje, że jest mniej: wywrotna, a nawet jeśli się wywróci, to nie szkodzi: rzetelnemu rzemiosłu woda niestraszna. Będziesz miał czas i pracować, i myśleć. Będziesz miał czas spijać słodycz żywota – będziesz miał czas słuchać eolskiej muzyki, którą boży wiatr wygrywa na harfach ludzkich serc – będziesz miał czas…

No2. od Egoistki,  “Emigranci” Sławomir Mrożek

Rzeczy, których pożądasz, które chcesz mieć. Które możesz kupić za pieniądze. Być niewolnikiem rzeczy, to niewola jeszcze doskonalsza niż więzienie. To niewola doprawdy ideologiczna, bo tu już nie ma żadnej przemocy z zewnątrz, żadnego przymusu. To już sama tylko dusza niewolnicza niewolę sobie stwarza, bo niewoli łaknie.

No3. od Arrec,  “Colais Breugnon” Romain Rolland

Człowiek (…) jest niby wosk w ręku ducha, który zeń lepi formę potrzebną w danej chwili. O, jakże miło czuć tę podatność w sobie, jakże przyjemnie wiedzieć, że się może być rybą w wodzie, ptakiem w powietrzu, salamandrą w ogniu, a na ziemi człowiekiem, który walczy z wszystkimi przeciwnościami. Im mniej się posiada, tym się jest bogatszym, bo duch włada wówczas swobodnie gliną i tworzy to, czego mu potrzeba. Drzewo gęste lepiej rośnie wzwyż, gdy mu się przerzedzi gałęzie.

No4. od Alicji,  fragmenty „Muminków” Tove Jansson (z komentarzem Alicji)

Włóczykij ekstremista, któremu zależy tylko na harmonijce:
„-To dobry namiot – rzekł Włóczykij. – Ale nie trzeba się zbytnio przywiązywać do przedmiotów, które się posiada. Rzuć go po prostu. I patelnię też.”;
Chciwy Ryjek chce posiadać dla samego posiadania:
„-Mógłbym go dostać i mieć na własność aż do śmierci”;
dla Mamy Muminka przedmioty są zabezpieczeniem szczęścia i zadowolenia rodziny, ale trudno ją uznać za konsumpcjonistkę: „-Ciekaw jestem, co macie zamiar zrobić ze złotem, które znalazł Migotek? – zapytał Paszczak. -Ozdobimy nim rabaty kwiatów – odpowiedziała Mama Muminka” ;
a Tatuś prezentuje postawę poszukującą:
„Pchał tylko taczki raz w jedną stronę, raz w drugą i zastanawiał się, jak to się stało, że od czasów jego młodości uzbierało im się tyle niepotrzebnych rzeczy.”, więc pewnego dnia zmusza rodzinę do porzucenia wszystkiego i wyruszenia na bezludną wyspę (w „Tatuś Muminka i morze”);
no i jeszcze Piżmowiec – egzystencjalny nihilista zaczytujący się w dziele „O niepotrzebności wszystkiego”.
Ogólnie – Muminki są pochwałą lenistwa (w wiadomym rozumieniu), nonkonformizmu, poszukiwania własnej drogi, dążenia do samopoznania, dla dzieci – pierwszą lekcją filozofii, a dla rodziców podręcznikiem mądrego rodzicielstwa.

No5. od Agnieszki,  fragment „Fabula rasa”  Edward Stachura

• Co znaczy chcieć?
• Chcieć, że się tak wyrazi się, to najgorsza rzecz, jaką można chcieć. Chcieć, znaczy zawsze coś chcieć. Niekiedy prawie nic, ale to jest zawsze coś. Chcieć, znaczy zawsze coś chcieć mieć. Łaknąć. Pożądać. Żeby posiadać. Żeby być posiadaczem: ludzi, przedmiotów, ruchomości, nieruchomości, pieniędzy, talentu, sławy, podziwu od ludzi, podziwu do ludzi, pamięci, zapomnienia, wiedzy, myśli, uczuć, pragnień, nadziei, wierzeń, wrażeń, wyobrażeń i co tam jeszcze zostało w spisie inwentarza, który jest listą bez końca. Posiadając nakładasz sobie pęta, zakuwasz się w dyby, niewolisz się, stajesz się niewolnikiem tego, co posiadasz. Z posiadania nieuchronnie wynika lęk przed utratą tego, co posiada się. Wynika z tego, że to co posiadasz, to przede wszystkim lęk. Lęk to chaos, to ślepota, to ból, to nieszczęście. Chcieć zatem, znaczy zawsze w efekcie chcieć nieszczęścia. 

No6. od Jana,  wiersz „Jeżeli porcelana to wyłącznie taka” Stanisław Barańczak  

Jeżeli porcelana to wyłącznie taka
Której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu,
Jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
Nie było przykro podnieść się i odejść;
Jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
Jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
Jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć
gdy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
na inna ulicę, kontynent, etap dziejowy
lub świat

Kto ci powiedział, że wolno się przyzwyczajać?
Kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
Czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
w świecie
czuł się jak u siebie w domu?

 

—