Po filmie „Moje rzeczy” mój przyjaciel powiedział, że film dobrze pokazuje jak minimaliści „wiszą” na innych. Minimalizm jest możliwy ponieważ inni ludzie pomagają i pożyczają. Tak jakby społeczeństwo składało się z części ciężko pracującej na własny dobytek i części pasożytniczo podczepiającej się pod dobytek innych. Zgadzam się z obrazem pożyczających minimalistów. Jednak inaczej  definiuję pasożytnictwo. Według mnie głównym problemem jest nadmiar. Za dużo aut na parkingach, za dużo sprzętów w domach i na śmietnikach, za dużo ubrań w szafach, za dużo wszystkiego. Gdyby ludzkość podzielić na bakterie produkujące śmieci i bakterie utylizujące śmieci to problemem jest drastyczny nadmiar produkujących. Nadmierna konsumpcja to jest dla  mnie pasożytnictwo. Sytuacja, że na osiedlu jest jeden samochód i kilkanaście „rodzin minimalistycznych”, które na tym samochodzie żerują jest bardzo mało prawdopodobna. Każdy chce sam dokonać aktu konsumpcji, mieć to coś na własność, jeszcze lepiej jak kilka sztuk. Niewiele osób potrafi docenić umiar i dobrowolnie mieć mało. Tak wyglądała moja standardowa argumentacja na zarzut, że minimalizm to wykorzystywanie innych.  Jednak ostatnio zdałem sobie sprawę jakie to niedorzeczne. Minimaliści pożyczają? Na Boga! wszyscy rodzimy się goli i goli umieramy.  Wszystko, co posiadamy jest nasze tylko przez pewien okres. Wszystko jest pożyczone.

Łatwo napisać „wszystko pożyczone”,  wystarczy jednak spojrzeć na ukochany rower aby zmienić perspektywę. MÓJ rower, MOJE emocje z nim związane, MOJE przygody z nim związane. Ubóstwiam go do granic rozsądku. W wakacje oparłem rower o wysoki, kamienny mur. Na mur wdrapał się mój syn i idąc po murze strącił wielki  kamień, który uderzył w ramę. Zabolało bardziej niż jakbym sam dostał w zęby. I ten MÓJ ukochany rower to rower pożyczony? Od kogo? Od Boga? od pana? od świata? od społeczeństwa? od szczęścia? od losu? od sytuacji? od „grupy trzymającej władzę”? od kosmitów? a może od rdzy, co go  w końcu zje? od złodzieja, co go w końcu ukradnie? czy od tira, co go w końcu rozjedzie? Ok, bez wielkiej filozofii, nie ważne od kogo czy od czego, ważne, że mam okresowo, nasz związek nie jest na zawsze, cieszymy się sobą póki możemy, a w końcu będziemy musieli się rozstać.

To tylko słowa: „własny” lub „pożyczony”. Nie ma większego znaczenia jakiego słowa użyję, ważne, że stoi obok mnie, że jak mam ochotę to mogę na nim gdzieś pojechać. Jednak za nazwą idzie sposób myślenia, podejście. Podejście „posiadam” lub podejście „pożyczam”. Dwa przeciwległe bieguny. Wyobraźcie sobie bogacza, który stoi nad willą z basenem i w programie tv o bogaczach z willą z basenem mówi „to wszystko nie jest moje, wszystko pożyczyłem i będę musiał  oddać”. Raczej usłyszymy „moje! moje! moje!”. Często okraszone „sam do tego doszedłem”. Zauważyłem, że w 99% przypadków ludzie, którzy lubią podkreślać jak sami do wszystkiego doszli mieli wyjątkowo mały wpływ na sytuację. Natomiast ludzie, którzy rzeczywiście wykazali się wyjątkową odwagą i determinacją cały czas podkreślają udział osób trzecich. Winston Churchill powiedział, że „samemu do czegoś dojść” to  jakby wejść do wiadra i samemu się ponieść.  Mój ulubiony przykład bogacza, który ciężką pracą „sam zrobił wszystko” to drugi Lebowski z filmu „Big Lebowski”. Bogacz Lebowski zostanie zdemaskowany,  jednak najzabawniejsze jest to, że nic to nie zmienia. Luzak Lebowski od początku był pod  zerowym wrażeniem przechwałek, a bogacz Lebowski dalej będzie opowiadał, jak to ciężką pracą doszedł do swojej pozycji. Sam mocno w to wierzy, a wiara ma to do siebie, że przejawia niewielkie zainteresowanie faktami.

Wszystkie różnice w postawach „posiadam” i „pożyczam” sprowadzają się do jednej: do cierpienia. Postawa „posiadam” to oczekiwania, to roszczenia, to lęki, to chciwość, to cierpienie. Postawa „pożyczam” to spokój umysłu, to szczęście, to wolność.

Nie idealizuję tu swojego sposobu myślenia,  ponieważ nie potrafię tak myśleć . Własną postawę wobec przedmiotów, ludzi, życia oceniam na 80% posiadam i 20% pożyczam. Cierpię nawet przy małych stratach. Nie potrafię odpuścić, oddać, dzielić się. Bardzo daleko mi do ludzi, którym otwarty umysł pozwala na to, że chociażby w połowie doszli do zrozumienia, że byli, są i będą nadzy, że wszystko pożyczają. Ważne dla mnie jest to, że chcę się takiej postawy uczyć. Chcę wszystko pożyczać.